Teraz Ligota, kiedyś Lgota, Ellgoth (Ellguth) albo Idaweiche, a czasem nawet Ellgoth-Idaweiche. 
Dlaczego tak? A dlatego, że Ligota ma pochodzenie średniowieczne. Wsie budowano wtedy często od zera, zaczynając od wyrębu lasu, budowy domów i podziału działek i żeby zachęcić ludzi do takiej roboty (bez maszyn, prądu, pizzy na zamówienie i marketów budowlanych), właściciel gruntu obiecywał im na początek od kilku do nawet ponad dwudziestu lat zwolnienia od czynszów i innych zobowiązań. Ta „ulga” (wolnizna – pamiętamy ze szkoły?) przyjęła w staropolskim formę „lgota”, „lhota” i w końcu ustabilizowała się jako Ligota. Jak się spojrzy na mapę (nie tylko Śląska), to Ligot znajdzie się dużo więcej – a wszystkie wzięły się właśnie z tej ulgi podatkowej udzielonej dawno temu przez jakąś Jego Królewską lub Książęcą Wysokość.
Z Ligoty w czasach niemieckojęzycznych zrobiła się Ellgoth, a gdy w 1848 roku na Kokocińcu otwarto hutę żelaza „Ida” (nazwaną tak na cześć żony księcia pszczyńskiego Jana Henryka X Hochberga), zdecydowano, aby pociągnąć do niej linię kolejową w celu łatwiejszego transportu towarów. No i ta bocznica linii kolejowej Katowice–Murcki, łączącej odtąd Ligotę z resztą świata, dała nową nazwę całej wsi: Idaweiche. Bardzo, ale to bardzo nieromantycznie – „Zwrotnica na Idę” albo „Rozjazd do Idy” („Weiche” to wajcha, czyli zwrotnica). Chcielibyście teraz mieszkać w takiej miejscowości…? Ale swoją drogą, to rzadki przypadek, że coś po niemiecku brzmi lepiej, niż w tłumaczeniu 😉 Hutę „Ida” zamknięto w 1862, ale nazwa przeżyła hutę i była używana aż do początków XX wieku, a potem ponownie podczas II wojny światowej. Po Powstaniach Śląskich, gdy nasza dzielnica znalazła się w Polsce, Ligota stała się Ligotą i tak jest już prawie sto lat. W 1923 r. stacja kolejowa zyskała przymiotnik „Pszczyńska” i faktycznie, nierzadko w 20-leciu międzywojennym taka nazwa – Ligota Pszczyńska – odnosiła się do całej wsi.